دیوانگی

دیوانگی

دلا دیوانه شو دیوانگی کن              که گفتت عاقلی فرزانگی کن

خوشا دیوانگی دیوانه بازی             به دنیای جنون گردن فرازی

خوشا پا برسرهستی نهادن              به سر در وادی مستی فتادن

رها گشتن ز غوغاهای هستی         فتادن در ره جانان پرستی

زما جانانه عقل ودین نخواهد         عناد و قهر وظلم و کین نخواهد

صفا خواهد زما جانانه ی ما          که جاویدان کند افسانه ی ما

ازآن دیوانگی را برگزیدم              که از فرزانگی خیری ندیدم

دل فرزانه پر رنگ و ریا بود          دل دیوانه ماوای خدا بود

دل فرزانه فکرنام و نان است         دل دیوانه مهر انس و جان است

اگر عاقل نما باشی، اسیری           اسیری تا زحسرت ها بمیری

چرا آنگونه گفتم یا شنیدم            چرا آن زشتی از آن خیره دیدم

چرا انسان ز انسان می گریزد       چرا با همگنانش می ستیزد  

چرا اخم و چرا تندی ، چرا قهر     چراهایی که پر باشد از آن شهر