قطره ودریا

قطره و دریا

من آن سمندرم که به آتش دمـیده ام     

 گـردن ز عاشقی به ثریا کشیده ام

دیوانگی نگر که درایـن واپسین عمر                         

چـون نوجوان تازه به دوران رسیده ام

نازم به بخت خـود که زاقبـال خسروی                        

دل بستـه ام به عشق و زعالم بریـده ام

ساقی شراب خلسه به هرکس نمی دهـد 

من هم به قــــدرهمتم از آن چشیـده ام

پارا تــــــوان این ره بی انتـها نبود                          

با سر به سوی کعبه ی کویش دویده ام

فارغ زقیـد نام و رها از بـلای ننگ                         

دامی به دور خـود ز گناهش تنیـده ام

شبنم نیم که بررخ گل جلوه گـر شوم   

اشکم به پای دلبر جانان چکیده ام 

خسرو عجب مکن که پس از رنج بیکران                     

بـی ترس مدعـی به برش ، آرمیـده ام

درمنتهای حسرت یک قطره بوده ام

اکنون بیا ببین که به دریا رسیده ام

چشمه ساری در کویر

چشمه ساری درکویر

درکویـرزنـدگی آواره بودم سالـــــــها           

 بـی هدف ، بی آرزو ، بیگانه با آمالـها

سرگران بارمز هستی، بـی نصیب از روز و شب          

 طـی شده درنامرادی ماههـا و سالهـا

تشنه کام و دیده پرخون ، دل ز هر شادی تهی             

جـان دمادم در تلاطـم ، خفتـــه در گودالهــــا

دیـــو بغض و کینه توزی درپی ام غـوغا کنان             

 تابخشکد در وجـــــــودم ریشه ی اقبالهــــــا

ناگهان شد چشمه ساری رهگشایم در کویـــــر             

نغز ودلکش ،باصفا، سرشار شــور وحالها

دیـــده ای چون مهرتابان درتلالــــو ، تامگر          

 سـردهند از هرنگاهش ، نغمه ها، قوّالهـا

 شــد رها جان ازتباهی ، تیــرگی ها شد تباه            

کـوه غمها شــد بدل برذرّه ها ، مثقالهـا

بسته شد درجــــان کتاب غصـه ها و رنج ها            

 تا شـود دردفتر دل ، سعد ومیمون ، فالها

پــرزنان شاهین بختــــم سایه بررویم فــکند          

تا گشــودم پرزنـان در آرزویش  ، بالهـا

خسرو ازاین نعمت سرمد که شد ارزانیت

لب فروبند ومکن زین قصه قیل و قالها

دیوانگی

دیوانگی

دلا دیوانه شو دیوانگی کن              که گفتت عاقلی فرزانگی کن

خوشا دیوانگی دیوانه بازی             به دنیای جنون گردن فرازی

خوشا پا برسرهستی نهادن              به سر در وادی مستی فتادن

رها گشتن ز غوغاهای هستی         فتادن در ره جانان پرستی

زما جانانه عقل ودین نخواهد         عناد و قهر وظلم و کین نخواهد

صفا خواهد زما جانانه ی ما          که جاویدان کند افسانه ی ما

ازآن دیوانگی را برگزیدم              که از فرزانگی خیری ندیدم

دل فرزانه پر رنگ و ریا بود          دل دیوانه ماوای خدا بود

دل فرزانه فکرنام و نان است         دل دیوانه مهر انس و جان است

اگر عاقل نما باشی، اسیری           اسیری تا زحسرت ها بمیری

چرا آنگونه گفتم یا شنیدم            چرا آن زشتی از آن خیره دیدم

چرا انسان ز انسان می گریزد       چرا با همگنانش می ستیزد  

چرا اخم و چرا تندی ، چرا قهر     چراهایی که پر باشد از آن شهر