جز وصل روی خوبت دل آرزو ندارد
جز قهر بی دلیلت جانم عدو ندارد
در معبد خیالم دارم بتی و دانی
معبود من تو هستی این گفت وگو ندارد
تادلبری بیابد دل گرم جست وجو شد
دیدم ترا و گفتم این جست و جو ندارد
ازچشم شوخ و مستت بیگانه گشتم از خود
این گونه شور ومستی جام و سبو ندارد
چون نوگل بهاری رویت بود شکوفا
گوآنکه هرگز آن گل این رنگ بو ندارد
آگه دلت نگردد ازآه سینه سوزم
سیلاب اشگ چشمم تاهای وهوندارد
افشانده طره ی مو روبرگرفته ازمن
" روکن به هرکه خواهی ، گل پشت و روندارد"
موی افشان را حجاب روی زیبا کرده ای
صبح روشن را اسیر شام یلدا کرده ای
پرشکن ، خوشبو ،سمن سان ، حلقه حلقه تاب تاب
وه عجب دامی سرراهم مهیا کرده ای
همچو خورشیدی که گاه از پشت ابرنیلگون
رخ نماید ، اینچنین رخ را فریبا کرده ای
چون پرستو می کشد پر تابهار روی تو
دل که دنیایش به دام آورده ، رسوا کرده ای
تابه دام افتد دلی گه یک نگه کافی بود
وای من صدها نگاهم پرتمنا کرده ای
من زپا افتاده ام بی هوده با مستی چو من
چشم مستی آفرین را باده پیما کرده ای
یک غم اکنون سوزدم ای جان خسرو چون شرر
کاینچنین تنها مرا مفتون و شیدا کرده ای
کرده دلم هوای او/ می طپد از برای او / تا که نهم به پای او / سربه درسرای او
مه که گرفته آبرو / شد به مثل چو روی او/ گل زتنش گرفته بو / جلوه هم از لقای او
گرنبود فرشته او / ازچه به جان سرشته او/ بردل من نوشته او/ نام وی و هوای او
جان وجهان من بود/ راحت جان من بود /سرو روان من بود / قامت خوش رسای او
گرچه گهی زمن رمد / بوسه زلب اگر دهد/ برتن خسته جان دمد /غنچه ی جان فزای او
بخت مدد کند اگر /چرخ اگر شود دگر /بررخ من فتد مگر/ طره ی مشک سای او
وه چه شود که دلبرش /مست فتاده دربرش / تابه فلک رسد سرش / خسرو بی نوای او
من کی ام ، مجنون بی لیلا شده
دردیار عاشقان تنها شده
هرچه در آیینه می بینم نی ام
جز فروغی از رخ لیلا شده
نعمتی باشد برون از حد وصف
چون منی ازعشق او رسوا شده
دل ز هجرش درتب و تاب اوفتاد
زان کلامم گرم و آتش زا شده
روز وصلش گوییا هرگز نبود
در شب تاریک دل رویا شده
مستی از چشمش ازآن باشد که خود
می شده ، مینا شده ،صهبا شده
معنی عشق ای پسر دانی که چیست
گم شده از خود ، دراو پیدا شده
خصلت پروانه دارد عاشقی
پربه آتش داده بی پروا شده
هرچه جز اودرجهان بی ارزش است
آتشی بر خرمن دنیا شده
قطره و دریا
من آن سمندرم که به آتش دمـیده ام
گـردن ز عاشقی به ثریا کشیده ام
دیوانگی نگر که درایـن واپسین عمر
چـون نوجوان تازه به دوران رسیده ام
نازم به بخت خـود که زاقبـال خسروی
دل بستـه ام به عشق و زعالم بریـده ام
ساقی شراب خلسه به هرکس نمی دهـد
من هم به قــــدرهمتم از آن چشیـده ام
پارا تــــــوان این ره بی انتـها نبود
با سر به سوی کعبه ی کویش دویده ام
فارغ زقیـد نام و رها از بـلای ننگ
دامی به دور خـود ز گناهش تنیـده ام
شبنم نیم که بررخ گل جلوه گـر شوم
اشکم به پای دلبر جانان چکیده ام
خسرو عجب مکن که پس از رنج بیکران
بـی ترس مدعـی به برش ، آرمیـده ام
درمنتهای حسرت یک قطره بوده ام
اکنون بیا ببین که به دریا رسیده ام
چشمه ساری درکویر
درکویـرزنـدگی آواره بودم سالـــــــها
بـی هدف ، بی آرزو ، بیگانه با آمالـها
سرگران بارمز هستی، بـی نصیب از روز و شب
طـی شده درنامرادی ماههـا و سالهـا
تشنه کام و دیده پرخون ، دل ز هر شادی تهی
جـان دمادم در تلاطـم ، خفتـــه در گودالهــــا
دیـــو بغض و کینه توزی درپی ام غـوغا کنان
تابخشکد در وجـــــــودم ریشه ی اقبالهــــــا
ناگهان شد چشمه ساری رهگشایم در کویـــــر
نغز ودلکش ،باصفا، سرشار شــور وحالها
دیـــده ای چون مهرتابان درتلالــــو ، تامگر
سـردهند از هرنگاهش ، نغمه ها، قوّالهـا
شــد رها جان ازتباهی ، تیــرگی ها شد تباه
کـوه غمها شــد بدل برذرّه ها ، مثقالهـا
بسته شد درجــــان کتاب غصـه ها و رنج ها
تا شـود دردفتر دل ، سعد ومیمون ، فالها
پــرزنان شاهین بختــــم سایه بررویم فــکند
تا گشــودم پرزنـان در آرزویش ، بالهـا
خسرو ازاین نعمت سرمد که شد ارزانیت
لب فروبند ومکن زین قصه قیل و قالها
دیوانگی
دلا دیوانه شو دیوانگی کن که گفتت عاقلی فرزانگی کن
خوشا دیوانگی دیوانه بازی به دنیای جنون گردن فرازی
خوشا پا برسرهستی نهادن به سر در وادی مستی فتادن
رها گشتن ز غوغاهای هستی فتادن در ره جانان پرستی
زما جانانه عقل ودین نخواهد عناد و قهر وظلم و کین نخواهد
صفا خواهد زما جانانه ی ما که جاویدان کند افسانه ی ما
ازآن دیوانگی را برگزیدم که از فرزانگی خیری ندیدم
دل فرزانه پر رنگ و ریا بود دل دیوانه ماوای خدا بود
دل فرزانه فکرنام و نان است دل دیوانه مهر انس و جان است
اگر عاقل نما باشی، اسیری اسیری تا زحسرت ها بمیری
چرا آنگونه گفتم یا شنیدم چرا آن زشتی از آن خیره دیدم
چرا انسان ز انسان می گریزد چرا با همگنانش می ستیزد
چرا اخم و چرا تندی ، چرا قهر چراهایی که پر باشد از آن شهر
سرآغاز
سرآغاز دفتر به نام خدای - جهان دار جاوید هستی فزای
سپاس فراوان به دادار پاک -همان آفریننده ی آب و خاک
گذارنده ی لاجوردین سپهر -درخشان براو اختروماه ومهر
خداوند پندارو گفتار نیک - نگهبان با فر کردار نیک
ازو سفره ی جمله هریک بجای -وزو روزی مور وماهی روای
به اندازه گر بیش وگرکم بود -ازو آنچه مارا فراهم بود
زاوج فلک تا به دریا میان -همه یک دل اوراستایش کران
چه باشد به ازنام رب جلیل -خداوند عیسی و نوح و خلیل
که گردد سرآغاز آثارمن -صفابخش آثارواشعار من
چونبود مرا توشه ای از کمال - که شعرم بماند بری اززوال
دهم جلوه با نام تو ای اله - که هرگز نگردد به دوران تباه
به نام تو آغاز دفتر کنم - وزآن برگ کاغذ به از زر کنم
خدایا تویی نوردنیای ما - تویی روشنی بخش جان های ما
درخشنده خورشید تابان زتوست - شکوهنده گردون گردان ز توست
نباشد مرا دردل ای مهربان - به جز عشق ات ازمهر دیگر نشان
نپیچم سرازامرو فرمان تو - نسوزم جزاز عشق سوزان تو
کجاسرگزارم پی بندگی - کز آن پس نیفتم به شرمندگی
نه هر درسزاوار سر سودن است - نه هر ره سزاوار پیمودن است
که جزدرگه ات جمله گمراهی است - گدایی به درگاه تو شاهی است
مرا آن که مولا و سرور بود - علی آن که شایسته رهبر بود
چه شیوا به درگاهت ای بی زوال- الف قامتش را چو می کرد دال
زاعماق جانش به صد شوق و شور- همی گفت کای بی نیاز غفور
نه از ترس دوزخ ستایم ترا - که دارم روان از پلیدی جدا
نه چشم طمع بر بهشتم بود - که دانم خود آن سرنوشتم بود
ازآن رو تو معبود جان منی -که شایسته ی این پرستیدنی